Autor tekstu: Krzysztof Marcisz
Głębia
przyzywa głębię hukiem wodospadów
Serce moje, co cię tak wzrusza,
że łkaniem w płaczu trwasz,
że płoniesz jak wulkan, jak słoneczna róża
aż ciało drży całe i blednie twarz.
Wzrusza mnie nędza tak straszliwa
i żal przeszywa moją duszę;
ja Boga pragnę, ma dusza skruszona;
z miłości w żalu konam i że żyć muszę.
Zdjęcie: https://www.google.pl/search?q=fotos+-+zwei+wasserfallen&rlz=1C1GTPM_plPL559PL559&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ved=0ahUKEwiau5erqczRAhWGYJoKHVrxDCEQsAQIGw&biw=1920&bih=1070#tbm=isch&q=wodospady+wiktorii&imgrc=qr1Ecax4dDo3jM%3A
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz